Het moet gezegd, het was een uitdaging niet ontmaskerd te worden als undercover-hiker, gezien de gemiddelde leeftijd van m’n wandelgenoten 22,5 bleek te zijn. Ik heb m’n fleurige oversized truien en opgetrokken sokken in de strijd moeten gooien om minder de outlier te zijn die ik overduidelijk wel was.

 

Die leeftijd is ook minder belangrijk eigenlijk. Je identiteit krijgt sowieso een speciale wending binnen de hiking-community. Voornamen bijvoorbeeld, zijn helemaal onbelangrijk. Mensen worden gereduceerd tot nationaliteiten. Mijn companions de routes: The Danish girls in shorts, the Italian guy with the beard, the Canadian dude with the heavy backpack en de loner French boy die eigenlijk net iets te veel flirt. En ik dan wellicht… that old Belgian lady. Ladies eigenlijk, want m’n zus was er ook bij en zij is amper een jaar jonger.

​

Wat je verder nog erg typeert als hiker, is het eten dat je ‘s avonds op je vuurtje klaarmaakt. Logisch ook, gezien een stevige wandeltocht je regelrecht naar de bodem van de Maslow-piramide katapulteert. Je hebt de minimalisten die elke dag linzen en noten eten om vooral geen budget te verspillen. Elke… dag… opnieuw... wat gedroogd fruit als ze geluk hebben. Je hebt ook de uitslovers die even vers willen koken als thuis. Op wiens gerechten iedereen jaloers is, tot het moment dat die tomaat ontploft in hun rugzak, tussen hun ondergoed. Dan heb je de gasflesweigeraars, die voor 100 dollar per avond een foodbox-van de camping hebben besteld. Dat die pizza per paard ter plaatse moest komen, lijkt hen niet te deren. Tot slot heb je de onervaren hikers die heel veel geld hebben uitgegeven aan alle soorten vacuüm verpakte maaltijden en zichzelf stiekem stoer vinden om uit een zak te eten. Uiteraard behoorde ikzelf tot die laatste categorie. Eén ding hadden we wel allemaal gemeen: ALTIJD met honger gaan slapen en met honger opstaan.

​

Het zijn wel goede conversation starters. Want wie dacht dat openingszinnen exclusief voor de dating-scene zijn, heeft het mis. Elke wandeltocht loopt er vol van, de ene al meer cliché dan de andere: “Wat is jullie volgende bestemming?”, “Is er warm water in het volgende kamp”, “Is die pries nog lang bezet?”, “Welk leven probeer jij te ontvluchten?”. Want écht iedereen heeft z’n verhaal. Break-ups, identiteitscrisissen, carrièreswitches,... Voor je het goed en wel beseft heb je bij elkaar de diepste krochten van je levensverhaal blootgelegd. Daar in die afdaling tussen kilometer 24 en 26. En het fijne is dat je gewoon écht tijd hebt om te luisteren. Zonder oordeel. Blijven stappen. “Nog een nootje?”​

​