Een strateeg wordt gedreven door nieuwsgierigheid. Naar nog meer nieuwe doelgroepen, nieuwe theorieën en nieuwe werelden. 

 

Een paar maanden geleden kreeg ik de kans om undercover te gaan als Desperate housewife strateeg. Speciale ervaring was dat. 

 

Nog maar half bekomen van die thuisblijf-inzichten kwam een nieuwe wereld aan m’n mouw trekken. Een trend zo dominant aanwezig in onze moderne samenleving, dat ze onvermijdelijk werd. Curious as ever, dook deze undercover strateeg in de populaire wereld van de Crossfit.

 

En nee, ik deed dat niet omdat me ter ore was gekomen dat een mensenlichaam na z’n vijftigste systematisch spiermassa afbreekt en me nog maar dertien jaar rest om te redden wat er te redden valt. Neen, ik deed wat een undercover strateeg betaamt

- voor de wetenschap - en dook met twee voeten vooruit… op die bodyscan-weegschaal.

 

Eerste observaties? De wereld van de Crossfit is een verwarrende wereld. Vol met ogenschijnlijke tegenstrijdigheden. Ik twijfel nog of ik het geweldig of vreselijk vind. Lees even mee en oordeel zelf.

Allereerst. Crossfit is een wereld vol supergevaarlijke, superlieve mensen. Ze kunnen je met één deadlift in hun nek gooien en met hun bench press aardbevingen veroorzaken. Hun kontspieren (sorry... glutes) zijn van beton maar hun karakter… is zo zacht als dat van een lief konijntje. Je wordt instant verwelkomd in de trainingscommunity. Niemand, maar dan ook niemand, negeert je. Iedereen wil kennismaken. Je wil ze bijna knuffelen, die sterke beren.

Er is alleen één probleem. Dat ik eigenlijk niets liever wil dan genegeerd worden als ik m’n kromme rug in bochten wring voor een betere lunge. Of m’n knieeën nodig heb om dat godverdomse gewicht aan die bar te krijgen. Als ik stiekem valsspeel en niet diepgenoeg ga bij die push-ups. Ja, ik weet dat ik het niet goed doe. En ja, ik weet dat ik daarmee alleen mezelf in ’t zak zet, en NEE, ik hoef geen hulp.
Ik weet het. Het ligt aan mij, m’n broze ego en m’n tekort aan betonnen kontspieren. Niet aan hen.
 

Nog veel verwarrender is het moment waarop je de knop van die favoriete jeans-broek niet meer dicht krijgt. En je weegschaal drie kilo extra aangeeft. Ben ik nu supergespierd? Of was ik zo trots na die eerste vijf training dat ik mezelf al wat extra dessert gunde? Moet ik blij zijn als m’n mij zegt dat ik “steviger” geworden ben, of niet?
Het ligt aan mij, I know. Ik krijg precies nog altijd die fles spa niet open.
 

En dan zwijg ik nog over de proteïnerepen. Ik dacht dat ik de afgelopen tien jaar goed bezig was met af en toe een Aquarius in m’n drinkbus te kappen. Niet dus. Zonder extra proteïnes pijnig je je spieren beter niet al te veel, they say. White chocolat, salty caramel repen vreten en milkshakes drinken voor, tijdens en na de training. Fake-chocolademelk elke avond. Something doesn’t feel right, maar dat ligt aan mij denk ik.
 

Deze undercover strateeg werd pas helemaal onwennig toen ze aan de dresscode probeerde te voldoen. Niet zo moeilijk eigenlijk, want trainen in sport-bh en strak shortje mag. Lekker confronterend als 37-jarige onder de jeugdige twintigers. Eens de schroom voorbij, wel verfrissend in die bloeihete hangars. Want hoewel ze mooi zijn ingekleed met logo’s, spreuken en toestellen… het blijven wel hangars, die Crossfitcenters.

​

En dat brengt me dan bij mijn grootste verwondering: Hoe mijn collega-crossfit helden blijkbaar niet beseffen dat je ook gewoon in een zacht avondbriesje kan gaan joggen aan de oever van de Demer. In plaats van te zweten onder een metalen dak van veertig graden. Maar dat kan aan mij liggen.

Het zijn helden, dat wel. Want zij durven hun pijngrens duidelijk een pak rechter in de ogen kijken. Terwijl ik met m’n “25 seconden zal ook wel goed zijn”-mentaliteit, blij mag zijn met wat extra core stability.

 

En dat ligt niet aan mij… Strateeg is een zittend beroep.

​

*Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personages berust op louter toeval.