Deze Desperate Housewife-strateeg keert terug naar haar grote liefde.
Een Desperate Housewife… Ik was ervan overtuigd dat ik dat zou worden wanneer ik afgelopen winter een break nam tussen twee jobs in. De fitness sessies met personal trainer en ‘koffiekes in’t stad’ zouden de hoogtepunten van mijn dagen worden. Compleet onrustig door dat beeld, klampte ik me vast aan elke intellectuele prikkel en artikel op m’n pad.
Pas na een paar weken durfde m’n hoofd wat te ontspannen. En liet het zich voorzichtig meeslepen in allerlei gesprekken: met de schrijnwerker, de syndicus, de buurvrouw, een oude collega... Wat langer blijven plakken met de vrienden van de fietsclub op zondagmiddag.
In plaats van de beleefde smalltalk, kon ik nu écht luisteren. Zonder dat m’n linkerhersenhelft al naar die volgende presentatie afdwaalde.
Ik leerde al snel dat ‘werkloos zijn’ nog steeds een woord met veel taboe is. En er op café spontaan een goudmijn aan eufemismen naar boven komt, waar de VDAB campagnes nog jaren op kunnen teren.
Ik leerde tijdens een girls night dat een automotive campagne beter focust op de échte wow-factors van elektrisch rijden. Want je moet dus NOOIT meer ‘s nachts in de regen aan die benzinepomp staan bevriezen. En je kan die Johnny’s aan de lichten eindelijk recht in de ogen kijken.
Ik leerde tijdens een wandeltocht hoe de reviews op booking-sites altijd een beetje vertekend zullen zijn. Hikers blijken de unieke logementen nooit een topreview te geven. Om ‘hidden gems’ toch maar niet bloot te geven aan de toeristenmassa.
Ik leerde tijdens schafttijd dat elke rationele politieke establishment boodschap tegen een muur van emotie zal botsen. Emoties van de hardwerkende schrijnwerker die politici vaker met dronken feestposts dan met argumenten in hun feed zien verschijnen. Of dat nu eerlijk is of niet…
Ik leerde op de oprit van m’n buurvrouw hoe onze huisdieren een belangrijke doelgroep worden. Wist je dat honden en katten als enige dieren met hun wenkbrauwen kunnen fronsen? En ons met hun puppy-eyes in hun macht houden?
Ik kijk dan ook ongelooflijk uit naar mijn nieuwe professionele avontuur. Terug naar die prachtige reclame-sector die uiteindelijk veel meer om mensen gaat dan om reclame. Waar ik mag gaan samenwerken met getalenteerde strategen die ook last hebben van die 24/7 nieuwsgierigheid.
En intussen kan ik het iedereen aanraden. Vrienden, managers, politici… iedereen dus. Om de desperate housewife in jezelf alle tijd te geven om te luisteren en in vraag te stellen. Want zoals Dale Carnegie zei: “Personally I am very fond of strawberries and cream, but I have found that for some strange reason, fish prefer worms.”